Week 7 in the Gambia

Wauw, al 6 weken in Gambia. Wat vliegt de tijd, want ik ben nog maar 2 weken hier. In die tijd wil ik nog heel veel dingen doen, dus de tijd die nog over is zal ook wel snel voorbij gaan. Ach, alleen maar een goed teken…

Zondag zijn Aukje en ik naar Serekunda gegaan. We zouden samen met een Afrikaanse vrouw naar Serekunda gaan, die de leuke marktkraampjes wist te liggen. Om half 9 stonden Aukje en ik te wachten op haar, maar niemand te bekennen. Je kunt in Afrika er nooit vanuit gaan dat er ook maar een afspraak nagekomen wordt, in het begin kon ik me er best om irriteren. Maarja, daar heb je toch alleen jezelf mee. Tegenwoordig trek ik me er niks meer van aan, dit valt hier toch niet te veranderen. Om half 10 zijn Aukje en ik toch maar met z’n 2e naar Serekunda gegaan. Wat was dat een drama, we werden gestalkt door alle mannen die daar aanwezig waren… en dat waren er een hele hoop. Na een half uurtje daar hebben rond gewandeld zijn we toch maar terug gegaan, dit was dus géén succes.

Maandag ben ik weer naar Brufut gegaan naar het ziekenhuis met de baby’s en de zwangere vrouwen. Het was niet zo druk, dus we konden op tijd gaan. ’s Middags wilde ik EVEN een pakketje ophalen die het thuisfront gestuurd had. Daarvoor moesten we naar Banjul, wat ongeveer een uurtje rijden was. Kwamen we daar aan bij het postkantoor, gingen ze het pakketje zoeken. Na een tijdje kwamen ze er achter dat ze het pakketje niet hadden. We moesten maar even gaan kijken bij Serekunda, dus konden we weer een half uur terug rijden. Bij dat postkantoor wilde ze eerst het pakketje niet geven, omdat eigenaar van de postbox niet betaald had en wij de sleutel van die box niet hadden. Geen idee waar hij het precies over had, maar gelukkig had Alaghie (eigenaar van de compound hier) weten te regelen dat ik het pakketje toch mocht krijgen. Weer een heel avontuur om een pakketje op te kunnen halen hier…

Dinsdag mocht ik weer een dagje meelopen in het ziekenhuis in Tanjeh. Vandaag mocht ik met 2 andere Nederlanders baby’s wegen. Helaas was er een weegschaal kapot gegaan waardoor ik steeds op de weegschaal moest gaan staan en één voor één de kinderen die niet konden lopen vast moest houden. Zodat ik kon zien hoeveel ze ongeveer wogen. De aller kleinste baby’s konden we gelukkig op een andere manier wegen. Maar goed, aan het einde van de dag hadden we ongeveer 300 kinderen gewogen.

’s Middags ben ik nog even langs geweest op mijn stage bij de Tanjeh Lower Basic School. De directeuren van die school zijn zo aardig en gezellig, ik zit daar altijd een tijdje om met hun te praten.

Woensdag ben ik met Aukje en Harry naar een gezin gegaan. Daar hebben wij dinsdag avond al kennis mee gemaakt. Dit gezin bestaat uit een vader en moeder, 2 meisjes en 4 jongens. Hun lenen nu een huis van een man, omdat hun geen geld hebben om zelf een huis te betalen. De oudste van het gezin (een jongen van 20 jaar) moet werken. Hij moet van 7 uur ’s morgens tot 10 uur ’s avonds in een winkel staan bij de vismarkt. Hij krijgt daarvoor 50 delasie voor 3 dagen, omgerekend €1. Dit hebben de ouders besloten zodat hij thuis niet meer hoeft te eten, omdat dit voor hun gewoon niet te betalen is. Een andere jongen (18 jaar) is nu op de markt aan het leren om meubels te maken van hout. Hiervoor krijgt hij niet betaald, maar dit is een soort opleiding. Hij is hiervoor naar school gegaan, maar omdat het jonger broertje beter presteerde moest de oudere broer van school af. Er was maar voor één kind voldoende geld om naar school te gaan. Het jongste broertje (16 jaar) zit nu dus op school, hij moet elke morgen 2 uur lopen om op school te komen. Hij heeft via een andere organisatie uit Nederland een bril gekregen, omdat deze jongen slecht ziend is. Aukje en ik willen deze jongen helpen door hem een fiets te sponsoren. Dit nieuws kwamen wij hem gister brengen en hij was dolgelukkig. Hij vertelde direct dat hij zijn school prestaties aan ons wilde laten zien, om te laten zien dat hij goed zijn best deed. Hij nodigde ons ook uit om naar zijn school te komen, zodat wij met de leraren konden praten om te horen hoe hij het presteert op school. Donderdag gaan wij met deze jongen een fiets uitzoeken. Het was echt super om te zien, hoe gemotiveerd zo’n jongen kan zijn. Zo’n gezin gun je gewoon het beste en het is fijn om hun te kunnen helpen.
De 2 meisjes (12 en 4 jaar) gaan allebei niet naar school. Dit komt omdat de ouders er geen geld meer voor hebben. Aukje en ik hebben besloten om voor deze 2 meisjes voor een aantal jaar het schoolgeld te gaan betalen. De ouders waren zo dankbaar en de meisjes ook! Vandaag gingen we een Arabische school bekijken, waar de 2 meisjes graag naar toe willen gaan. We gingen hun om 11 uur ophalen. We kregen eerst een kleine rondleiding door het ‘huis’. Pfff… ik schrok ontzettend. Dit gezin heeft een ‘keuken’, een paar houtskolen die op de grond liggen en een ‘pan’ (te smerig voor woorden). Hun woonkamer bestaat uit een hele oude bank met een stoel. Hun hebben 2 bedden. In een bed liggen de ouders en de 2 meisjes en in de andere kamer met bed (klein 2 persoons bed) liggen de 4 jongens. Heftig om te zien dat er gewoon mensen zijn die zo moeten leven, maar het geeft je nu wel een goed gevoel om iets voor dit gezin te kunnen betekenen. We namen de meisjes dus mee naar de school. Ze waren ontzettend zenuwachtig maar hadden er wel heel veel zin in. Ook hadden ze de mooiste kleren aan gedaan die ze thuis hebben. Op school hadden we een soort ‘intake gesprek’. We kregen daarna een rondleiding door het schooltje. Nou… Ze hadden daar nog niet eens stoelen en tafels. De leerlingen moesten op een betonnen verhoging zitten en moeten hun schrift op hun knieën leggen, omdat ze geen tafels hebben. Deze meisjes wilde graag naar deze school omdat hun vriendinnetjes daar ook zaten. Het liefst had ik ze natuurlijk naar een betere school gestuurd, maar je moet de mening van die meisjes natuurlijk accepteren. Het oudste meisje kan morgen al beginnen op school en het jongste meisje van 4 jaar kan het volgend jaar beginnen.
Verder gaan wij dit gezin helpen door rijst te sponsoren. Dit is niet eenmalig, maar dit krijgen ze na een bepaalde periode. We geven het geld waarschijnlijk achter bij de eigenaar van de compound waar we nu verblijven, zodat we zeker weten dat dit geld besteed wordt aan rijst en om de tijd naar het gezin wordt gebracht of opgehaald wordt.
’s Middags ben ik met Awa (meisje van de compound) naar Yaay geweest, in het ziekenhuis. Ze was er goed aan vandaag en het was erg prettig dat Awa mee was gegaan. Dit was prettig omdat Awa alles kon vertalen, omdat zij namelijk de stamtaal en Engels kan spreken.

Donderdag ging ik ’s morgens weer naar de Tanjeh Lower Basic School. Daar hadden ze examen en was reuze benieuwd hoe dat op deze school ging. Ik liep de klas binnen en de opdrachten die hun moesten maken stonden op het bord geschreven. Hun moesten die opdrachten overschrijven in het schrift. Het examen was gestart. Alle leerlingen zaten gewoon nog langs elkaar en mochten met elkaar praten. Op een begeven moment liep ook de leraar gewoon het lokaal uit, dit vond ik zó raar. De leerlingen uit de groep waren zo slim dat ze alle schriften naar de ‘slimste’ jongen toeliepen en hij alle antwoorden gaf. De leraar zag dit en deed er verder niets aan en begon ook een beetje te lachen. Toen het examen was afgelopen kwam er ineens een vrouw binnen gelopen. Dit bleek de lerares te zijn van de leraar uit mijn klas, want hij is een stagiaire. Mijn leraar wist niet dat de lerares op visite kwam en werd een beetje zenuwachtig. Hij moest ineens een les gaan geven aan de leerlingen. Dit had hij blijkbaar moeten voorbereiden, maar dit had hij volgensmij niet gedaan. Het lesje was hij moest geven was echt een drama. Nadat hij zijn les had gegeven werd er in de klas (waar de leerlingen bij waren) geëvalueerd. De lerares was hem helemaal belachelijk aan het maken en die leerlingen konden dat allemaal horen. Nadat de lerares weg was, bleef ik over met een chagrijnige leraar..
’s Middags zijn Aukje en ik met de jongen een fiets gaan kopen. We liepen de fietsenwinkel in en we hadden gewoon geen idee waar we na moesten kijken. Gelukkig had de jongen zelf veel verstand van fietsen en zocht een fiets uit die hij leuk vond. Toen hij een test ritje mocht maken, zat hij helemaal te stralen. Super leuk om te zien.

Vrijdag ochtend ben ik op huisbezoek geweest naar Yaay. Ik mocht gaan kijken hoe ze de doorligwond gingen behandelen. Gelukkig zag de wond er al een stuk beter uit dan 2 weken geleden. Goed om te zien dat er progressie in zit. Verder hebben we nog wat spelletjes gedaan en toen ben ik vertrokken. Daarna ben ik direct door gegaan naar het Tanjeh Lower Basic School.
’s Middags zijn we met een aantal mensen vertrokken naar het binnenland. Het was een lang ritje van 6uur en het was maar liefst 44 graden. We hadden het súper warm en ’s avonds om 9 uur kwamen we aan bij de plaats waar we konden eten en overnachten. Toen we een van de kamers in dat verblijf zagen, wisten we al dat we hier niet gingen slapen. Het zag er niet uit en de lakens waren helemaal vies. Nadat we gegeten hadden reden we daarom verder naar een ander verblijf. Bij dit verblijf kregen Aukje en ik onze kamer aangewezen. We hadden een leuk welkomstcomité. Er zaten namelijk mega grote spinnen in onze kamer, dus vroegen of we een andere kamer konden krijgen. Gelukkig was dit mogelijk en we liepen weer met de meneer mee. Toen we ons geïnstalleerd hadden wilde ik even naar de wc gaan. Ik hoorde een raar geluidje van de wc pot en keek eens even goed. Er zat een kikker in de wc pot, ik schrok me dood dus ik schreeuwde het uit. Toen ik dit verhaaltje ondertussen aan Aukje aan het vertellen was, zag ik ook nog eens een salamander op de muur. Toen werd het helemaal feest en we hebben wel 10 minuten liggen te schreeuwen en te lachen. Uiteindelijk kwamen Aukje en ik tot de oplossing dat we in het busje gingen slapen, omdat we niet in een kamer wilde slapen. Maar omdat iedereen aandrong om nog één kamer te proberen, gingen we toch maar kijken voor kamer nummer 3. Gelukkig hebben we daar niets raars aangetroffen en heb ik nog heerlijk kunnen slapen. Warm was het ’s avonds wel, maar liefst 39 graden.

Zaterdag morgen kregen we ontbijt. Toen we naar de ontbijttafel liepen zag ik allemaal aapjes. We hadden een buffet en als we aan tafel gingen moesten we echt opletten dat de apen niet ons eten afpakten. Het was bij een aantal aapjes wel gelukt om wat eten van mensen te pakken als ze even niet op aan het letten waren. Dit was wel erg leuk om een keer mee gemaakt te hebben.

Daarna vertrokken we naar de familie van Alaghie. Alaghie is een jongen die bij ons op de compound werkt, hij wilde heel graag dat wij zijn familie gingen ontmoeten. Deze familie woont echt in zo’n rimboe hutjes, dat was super leuk om te zien. De mensen daar waren super gastvrij en we mochten het hele dorpje bekijken. Bij dit dorpje heb ik ook een aantal kleren (die ik van Erima had gekregen) uitgedeeld bij de mensen. Ze waren dol gelukkig. Bij die kleren zaten ook een aantal vesten. Deze mensen hadden nog nooit een vest gezien, want ze wisten nog niet eens hoe de rits werkte. We waren ongeveer 3 uur bij die familie op bezoek geweest en we hadden het echt zoooo warm. Het was weer 44 graden en al ons water was net kokend waterr. We verlangde echt naar een koud drankje. We vertrokken daarom naar een andere verblijfplaats, waar ik al een keer ben geweest toen ik met de andere groep naar het binnenland ben gegaan. Daar hebben we ’s middags nog geslapen en rustig aan gedaan omdat het té warm was om wat te gaan doen. Als je daar in bed lag, begon je gewoon alweer te zweten. ’s Avonds wat het daar al helemaal drama. In de kamer waar ik lag was het maar liefst 37 graden en heb die nacht dus ook amper kunnen slapen. Het was echt afzien.
’s Morgens vroeg was het gelukkig weer een heerlijk tempratuurtje. We begonnen vandaag aan de terug weg naar Tanjeh. We hadden verwacht ongeveer 5 uur onderweg te zijn. Maar helaas.. het was super druk bij de veerboot en daar hebben wij 2 uur moeten wachten. Het was 40 graden en ik dreef weg in de auto, het was echt niet te doen. We waren ’s morgens rond 9uur aangereden en om kwart over 5 waren we pas terug op de compound. Daar heb ik gelukkig wel nog kunnen genieten van een heerlijke koude douche!