Week 1 in The Gambia
Door: Simone de Bruijn
Blijf op de hoogte en volg Simone
21 Februari 2014 | Guinea-Bissau, Gambia
Hallo allemaal,
Ik heb geprobeerd het zo kort mogelijk te houden, maardat is heeeeel erg moeilijk.. Veel leesplezier!
17-2-2014.
Maandag ochtend ging om 03.30u mijn wekker, ik moet zeggen dat ik goed had geslapen en ik nog steeds niet zenuwachtig was. Een uurtje later had ik met Aukje afgesproken, onze vriendinnen waren vroeg op gestaan om ons nog even uit te zwaaien, heel lief! Toen vertrokken we met de auto naar Schiphol, daar hebben we nog wat gedronken en hebben we afscheid genomen van onze ouders. We moesten 7 uur in het vliegtuig zitten, dit viel mij ontzettend mee. Er was wel een baby duidelijk aanwezig, die was namelijk de hele rit aan het huilen. Achter ons zat ook een hele ‘aardige’ jongen die tegen onze stoelen aan het schoppen was.
Toen we aankwamen op Banjul zagen we een mooi gebouw liggen, dit was het vliegveld. We moesten ons paspoort laten zien en daarna konden we onze koffers pakken. Toen we onze koffers hadden gevonden kwam er een ‘aardige’ man naar ons toe. Hij vroeg of wij van Corendon waren, wij knikte ja en hij droeg onze koffers. Toen we onze koffers terug kregen bleek dat we die man moesten betalen, wij gaven die man €5. Het blijkt dat dit een weeksalaris is voor hen. Dit was dus onze eerste blunder…
Petra (eigenaar van de compound) stond samen een werknemer van de compound te wachten op ons. We reden naar onze compound. Op het begin reden we in het ‘rijkere’ gedeelte. Hier heb je verharde wegen en daar veel winkeltjes. Toen we Tanjeh binnen reden kreeg je al snel een grote zandweg. Het is een groot verschil. Er ligt overal afval langs de weg en als je naar het strand gaat in Tanjeh ruik je echt een visgeur, heel vies.(Gelukkig ruik je die vis geur niet bij onze compound).
Toen we aankwamen bij ‘Alhagie’s Place’ (onze compound) kregen we onze kamer. Het is netjes en schoon, we hebben hier niets te klagen. We hebben een redelijk nette wc en douche. Alleen heb je hier geen warm water… het is ijskoud als je wil douche. Verder werken bij Alhagie’s Place redelijk veel mensen. 4/5 jongens die hier allerlei klusjes doen en 2 meisjes die doen koken en poetsen. Ze zijn allemaal erg aardig en behulpzaam. Ook lopen hier heel veel kinderen en volwassenen in en uit, ik heb geen idee wie het allemaal zijn.
We hadden samen met Petra nog wat gedronken en 2 andere studenten die hier een weekje verblijven. Hierna hebben we nog een rondje gewandeld en hebben we onze eerste indrukken op kunnen doen. Iedereen zegt tegen jou: Hello, how are you? En wil je graag een hand geven. De meeste mensen zijn erg vriendelijk en wil je graag helpen als je iets wil vragen.
’s Avonds hebben we eerst wat gegeten. We kregen een heerlijke salade met een lekker toetje (geen idee wat het was). We krijgen gelukkig niet elke dag rijst te eten (dit had ik wel verwacht). We krijgen blijkbaar elke dag wat anders te eten en het meisje wat kookt kan ook westers koken. Daarna hebben we nog wat gepraat en zijn we op tijd gaan slapen, we waren nogal moe van de hele dag te hebben gereisd.
18-2-2014
Dinsdag ochtend konden we lekker uitslapen. We werden rond half 10 wakker en gingen eerst met Petra ontbijten. Er was afgesproken dat er rond 10 uur een man (Mr.Baboeh) langs zou komen. Hij is een sociaal werker en wordt een soort stage begeleider van Aukje en Jill. Rond 10.15u was er nog steeds niemand te bekennen, dat is hier heel normaal. Aukje en ik gingen een rondje wandelen om de omgeving een beetje te leren kennen. We kwamen weer allerlei mensen tegen met wie we even hadden gepraat. Na een uur kwamen wij erachter dat we verdwaald waren. We vroegen aan een aantal mensen of ze ‘Alhagie’s Place’ wisten te liggen. Niemand gaf duidelijk antwoord maar na een half uur zoeken waren we weer terug. Het blijkt dat hier heel veel mensen wonen met de naam Alhagie. Vandaar dat niemand ons kon vertellen waar we moesten zijn. Bijna alle mensen hebben hier een bijnaam. De bijnaam van ‘onze’ Alhagie is Tupac, iedereen uit deze omgeving weet wie hij is dus dat is wel handig.
’s Middags zijn we naar SeneGambia geweest. Dat is het toeristen gedeelte van Gambia. Veel restaurantjes, kroegjes, discotheken en blanke mensen (toeristen). We waren in een restaurant en op de menu kaart stond een friet met frikandel speciaal, natuurlijk hadden wij daar wel zin in. Je kreeg je frikandel speciaal heel netjes op een bord geserveerd en weer een apart bord voor de frietjes.. heel raar. Het was trouwens wel erg lekker!
Na het eten waren we naar een hotel gegaan om daar even te gaan kijken. Daar waren natuurlijk alleen maar blanken mensen aan het zonnen en een drankje aan het drinken. We liepen even over het strand en was wel lekker verfrissend om je voeten in het water te houden. Het is hier heerlijk weer, we kunnen onze zomer kleding goed gebruiken.
Petra had ons met de auto afgezet bij een internetcafé. Dat café zou eigenlijk om 16.00u open moeten zijn, het was 17.00u en er was nog niemand te bekennen. Na een half uur te hebben gewacht (zonder resultaat) zijn we naar een ander internetcafé gelopen. Hier heb ik nog even geskyped met het thuisfront.
Daarna liepen we weer terug naar ‘Alhagie’s place’. We liepen een straat uit en we zagen een poot van een geit op straat liggen, heel smerig. Na weer even gewandeld te hebben waren wij uiteraard wéér verdwaald…. Mensen willen je gelukkig graag helpen, maar of ze je echt begrijpen weet ik niet. Ze wijzen volgensmij gewoon maar een richting aan. Maar goed… na een uur lopen waren we gelukkig weer terug. We hebben een echte wandeldag gehad.
’s Avonds hadden we weer heerlijk gegeten, een soort aardappel lasagne en fruit als toetje. Ook was er een feestje. Dit kwam omdat het Onafhankelijkheidsdag was. Alle werknemers en bekende van Petra waren uitnodigt. We zaten met z’n alle om het kampvuur en we moesten af en toe met de mensen daar meedansen. Er werd veel Afrikaanse muziek geluisterd, maar ook andere muziek… zelfs Justin Bieber!
19-2-2014.
Woensdag ochtend moesten Aukje en ik al vroeg opstaan. We gingen samen met de 2 andere studenten naar het schooltje waar hun een week stage lopen. Het was een flinke wandeling om daar te komen, dit hadden we een beetje onderschat. We kwamen dus 5 minuten te laat aan, maarja dat is hier zeker geen probleem want we moesten nog 20 minuten wachten tot dat de directeur aanwezig was. Toen de leerlingen ons zagen keken ze ons allemaal heel verbaasd aan en ze zeiden helemaal niks. Deze kinderen kunnen ook geen woord Engels praten, alleen hun eigen stamtaal. Er waren maar een paar leerlingen aanwezig. Normaal zijn er 64 kinderen aanwezig op deze basisschool, dit waren er vandaag maar 19… heel weinig dus!
Samen met de directeur gingen we overleggen wat we vandaag gingen doen. Hij zei dat we de hele dag les mochten geven, als we dat wilde. We hadden dit natuurlijk niet voorbereid, dus hebben wat activiteiten met de kinderen gedaan. Zoals: spelletjes met ballonnen, estafette, liedjes zingen, dansen etc. Ik vond het erg moeilijk om de kinderen duidelijk uitleg te geven, de helft dan de kinderen let gewoon helemaal niet op en zitten wat uit hun neus te eten. Na een uur activiteiten te hebben gedaan, was onze inspiratie op. We vertelde dit aan de directeur en we gingen met alle leerlingen in het klaslokaal zitten. De leraar ging toen even liedjes zingen met de leerlingen en daarna hadden ze een half uur pauze. In die tijd hebben wij met de directeur en leraar gepraat. De kinderen zijn dan zonder begeleiding buiten (ook dit is heel normaal).
Na een half uur mochten de kinderen weer naar binnen. Het was een chaos, kinderen liepen op de tafels, waren elkaar aan het slaan en ruzie aan het maken. De leraar deed er niets mee en was gewoon les aan het geven, zonder dat iemand op aan het letten was. Aukje en ik keken elkaar soms aan en we wisten echt niet wat we zagen.. De leraar heeft wel 2 uur uitleg gegeven over de getallen 1 t/m 10… heel slaapverwekkend. De kinderen mochten ook een uur eerder na huis gaan, volgensmij omdat de leraar zelf niets meer wist te verzinnen.
Nadat de kinderen naar huis waren, mochten wij ook snel genoeg gaan. We hadden hele erge honger, dus thuis gingen we ‘heerlijke’ noodles eten…. Dachten we. Adema zou voor ons de noodles klaarmaken, hier was ze wel een tijdje mee bezig. Toen we de noodles roken, kregen we al braakneigingen. We hadden een bord vol noodles en we durfde het eten ook niet weg te gooien, dat vonden we zielig voor Adema. Na veel braakneigingen en gezeur hebben we het bijna opgegeten. Geen noodles meer voor ons in Afrika!
20-2-2014.
Ook vandaag moesten we weer vroeg op staan. We gingen namelijk kennis maken met de stageplaats van Aukje en die van mij. We reden met een busje (gesponsord door Go For Africa) om twee gehandicapten kinderen ophalen. Dit doen ze omdat ze zelf niet naar school kunnen lopen. Een gehandicapt kindje was niet thuis, hij was waarschijnlijk ergens anders, dus we kwamen met één kindje naar school. Er waren ook nog 2 andere gehandicapten kinderen in het klaslokaal, zij kunnen wel lopend naar school.
Toen we de school inliepen moesten we naar de directeur komen. We werden vriendelijk ontvangen en hadden een tijdje met elkaar gepraat. Ook hebben we Afrikaanse namen gekregen, ik heet hier Bintou (dat is makkelijker te onthouden voor de kinderen en leraren). Op de school waar ik stage loop zitten ruim 1400 kinderen. Ik denk dat er ongeveer 25/30 klaslokalen zijn daar, we moesten die allemaal langs gaan om kennis te maken met alle kinderen en leraren. De leerlingen keken ons met grote ogen aan en leraren vonden het erg leuk om ons te ontmoeten. Nadat we alle klaslokalen hadden gehad gingen we even meelopen met de gehandicapten kinderen. Na schooltijd hebben we het gehandicapt kindje weer met het busje naar huis gebracht.
’s Middags zijn Aukje en ik weer na Senegambia gegaan. Dit keer gingen we met de taxi. In Gambia heb je geen verkeersregels, ze rijden heel hard en gevaarlijk!
Toen we daar aankwamen hebben we wat gegeten en zijn daarna naar het strand geweest om een stukje te wandelen. Elke 5 minuten word je weer aangesproken door Gambianen, dit wordt soms wel een beetje vervelend.
Nadat we terug kwamen van het strand gingen we samen met Petra een gehandicapt kindje bezoeken. Zij is vanaf haar middel verlamd en heeft een waterhoofd, ze wordt door haar familie echt behandeld als een hond. Ze zit elke dag in haar eigen ontlasting en er wordt niet naar haar omgekeken. Dit was best wel heftig om te zien. We hebben haar een rolstoel gebracht, die op maat gemaakt is. Zo dat ze zichzelf kan voortbewegen. We hadden toen wat spelletjes gedaan en zijn een stukje met de rolstoel gaan wandelen. Je zag aan haar gezicht dat ze echt genoot van alle aandacht die ze kreeg… dat is echt super mooi om te zien.
21-2-2014.
Deze ochtend konden we lekker uitslapen. Toen we opstonden gingen wij onze eigen kleding wassen. We deden de kleding in een bak met water en wasmiddel. Een werkneemster bij onze compound begon ons uit te lachen, volgensmij waren wij hier niet zo goed in. Ze kwam ons helpen en deed voor hoe wij onze kleding moesten wassen. Uiteindelijk is het ons ook nog wel een beetje gelukt.
’s Middags zijn we naar Jungle Beach gegaan, we gingen met een taxi. Daar waren veel toeristen, het is een prachtig strand. Palmbomen, restaurantjes en barretjes… heerlijk! Daar hebben Aukje en ik de hele middag doorgebracht.
Ik heb geprobeerd het zo kort mogelijk te houden, maardat is heeeeel erg moeilijk.. Veel leesplezier!
17-2-2014.
Maandag ochtend ging om 03.30u mijn wekker, ik moet zeggen dat ik goed had geslapen en ik nog steeds niet zenuwachtig was. Een uurtje later had ik met Aukje afgesproken, onze vriendinnen waren vroeg op gestaan om ons nog even uit te zwaaien, heel lief! Toen vertrokken we met de auto naar Schiphol, daar hebben we nog wat gedronken en hebben we afscheid genomen van onze ouders. We moesten 7 uur in het vliegtuig zitten, dit viel mij ontzettend mee. Er was wel een baby duidelijk aanwezig, die was namelijk de hele rit aan het huilen. Achter ons zat ook een hele ‘aardige’ jongen die tegen onze stoelen aan het schoppen was.
Toen we aankwamen op Banjul zagen we een mooi gebouw liggen, dit was het vliegveld. We moesten ons paspoort laten zien en daarna konden we onze koffers pakken. Toen we onze koffers hadden gevonden kwam er een ‘aardige’ man naar ons toe. Hij vroeg of wij van Corendon waren, wij knikte ja en hij droeg onze koffers. Toen we onze koffers terug kregen bleek dat we die man moesten betalen, wij gaven die man €5. Het blijkt dat dit een weeksalaris is voor hen. Dit was dus onze eerste blunder…
Petra (eigenaar van de compound) stond samen een werknemer van de compound te wachten op ons. We reden naar onze compound. Op het begin reden we in het ‘rijkere’ gedeelte. Hier heb je verharde wegen en daar veel winkeltjes. Toen we Tanjeh binnen reden kreeg je al snel een grote zandweg. Het is een groot verschil. Er ligt overal afval langs de weg en als je naar het strand gaat in Tanjeh ruik je echt een visgeur, heel vies.(Gelukkig ruik je die vis geur niet bij onze compound).
Toen we aankwamen bij ‘Alhagie’s Place’ (onze compound) kregen we onze kamer. Het is netjes en schoon, we hebben hier niets te klagen. We hebben een redelijk nette wc en douche. Alleen heb je hier geen warm water… het is ijskoud als je wil douche. Verder werken bij Alhagie’s Place redelijk veel mensen. 4/5 jongens die hier allerlei klusjes doen en 2 meisjes die doen koken en poetsen. Ze zijn allemaal erg aardig en behulpzaam. Ook lopen hier heel veel kinderen en volwassenen in en uit, ik heb geen idee wie het allemaal zijn.
We hadden samen met Petra nog wat gedronken en 2 andere studenten die hier een weekje verblijven. Hierna hebben we nog een rondje gewandeld en hebben we onze eerste indrukken op kunnen doen. Iedereen zegt tegen jou: Hello, how are you? En wil je graag een hand geven. De meeste mensen zijn erg vriendelijk en wil je graag helpen als je iets wil vragen.
’s Avonds hebben we eerst wat gegeten. We kregen een heerlijke salade met een lekker toetje (geen idee wat het was). We krijgen gelukkig niet elke dag rijst te eten (dit had ik wel verwacht). We krijgen blijkbaar elke dag wat anders te eten en het meisje wat kookt kan ook westers koken. Daarna hebben we nog wat gepraat en zijn we op tijd gaan slapen, we waren nogal moe van de hele dag te hebben gereisd.
18-2-2014
Dinsdag ochtend konden we lekker uitslapen. We werden rond half 10 wakker en gingen eerst met Petra ontbijten. Er was afgesproken dat er rond 10 uur een man (Mr.Baboeh) langs zou komen. Hij is een sociaal werker en wordt een soort stage begeleider van Aukje en Jill. Rond 10.15u was er nog steeds niemand te bekennen, dat is hier heel normaal. Aukje en ik gingen een rondje wandelen om de omgeving een beetje te leren kennen. We kwamen weer allerlei mensen tegen met wie we even hadden gepraat. Na een uur kwamen wij erachter dat we verdwaald waren. We vroegen aan een aantal mensen of ze ‘Alhagie’s Place’ wisten te liggen. Niemand gaf duidelijk antwoord maar na een half uur zoeken waren we weer terug. Het blijkt dat hier heel veel mensen wonen met de naam Alhagie. Vandaar dat niemand ons kon vertellen waar we moesten zijn. Bijna alle mensen hebben hier een bijnaam. De bijnaam van ‘onze’ Alhagie is Tupac, iedereen uit deze omgeving weet wie hij is dus dat is wel handig.
’s Middags zijn we naar SeneGambia geweest. Dat is het toeristen gedeelte van Gambia. Veel restaurantjes, kroegjes, discotheken en blanke mensen (toeristen). We waren in een restaurant en op de menu kaart stond een friet met frikandel speciaal, natuurlijk hadden wij daar wel zin in. Je kreeg je frikandel speciaal heel netjes op een bord geserveerd en weer een apart bord voor de frietjes.. heel raar. Het was trouwens wel erg lekker!
Na het eten waren we naar een hotel gegaan om daar even te gaan kijken. Daar waren natuurlijk alleen maar blanken mensen aan het zonnen en een drankje aan het drinken. We liepen even over het strand en was wel lekker verfrissend om je voeten in het water te houden. Het is hier heerlijk weer, we kunnen onze zomer kleding goed gebruiken.
Petra had ons met de auto afgezet bij een internetcafé. Dat café zou eigenlijk om 16.00u open moeten zijn, het was 17.00u en er was nog niemand te bekennen. Na een half uur te hebben gewacht (zonder resultaat) zijn we naar een ander internetcafé gelopen. Hier heb ik nog even geskyped met het thuisfront.
Daarna liepen we weer terug naar ‘Alhagie’s place’. We liepen een straat uit en we zagen een poot van een geit op straat liggen, heel smerig. Na weer even gewandeld te hebben waren wij uiteraard wéér verdwaald…. Mensen willen je gelukkig graag helpen, maar of ze je echt begrijpen weet ik niet. Ze wijzen volgensmij gewoon maar een richting aan. Maar goed… na een uur lopen waren we gelukkig weer terug. We hebben een echte wandeldag gehad.
’s Avonds hadden we weer heerlijk gegeten, een soort aardappel lasagne en fruit als toetje. Ook was er een feestje. Dit kwam omdat het Onafhankelijkheidsdag was. Alle werknemers en bekende van Petra waren uitnodigt. We zaten met z’n alle om het kampvuur en we moesten af en toe met de mensen daar meedansen. Er werd veel Afrikaanse muziek geluisterd, maar ook andere muziek… zelfs Justin Bieber!
19-2-2014.
Woensdag ochtend moesten Aukje en ik al vroeg opstaan. We gingen samen met de 2 andere studenten naar het schooltje waar hun een week stage lopen. Het was een flinke wandeling om daar te komen, dit hadden we een beetje onderschat. We kwamen dus 5 minuten te laat aan, maarja dat is hier zeker geen probleem want we moesten nog 20 minuten wachten tot dat de directeur aanwezig was. Toen de leerlingen ons zagen keken ze ons allemaal heel verbaasd aan en ze zeiden helemaal niks. Deze kinderen kunnen ook geen woord Engels praten, alleen hun eigen stamtaal. Er waren maar een paar leerlingen aanwezig. Normaal zijn er 64 kinderen aanwezig op deze basisschool, dit waren er vandaag maar 19… heel weinig dus!
Samen met de directeur gingen we overleggen wat we vandaag gingen doen. Hij zei dat we de hele dag les mochten geven, als we dat wilde. We hadden dit natuurlijk niet voorbereid, dus hebben wat activiteiten met de kinderen gedaan. Zoals: spelletjes met ballonnen, estafette, liedjes zingen, dansen etc. Ik vond het erg moeilijk om de kinderen duidelijk uitleg te geven, de helft dan de kinderen let gewoon helemaal niet op en zitten wat uit hun neus te eten. Na een uur activiteiten te hebben gedaan, was onze inspiratie op. We vertelde dit aan de directeur en we gingen met alle leerlingen in het klaslokaal zitten. De leraar ging toen even liedjes zingen met de leerlingen en daarna hadden ze een half uur pauze. In die tijd hebben wij met de directeur en leraar gepraat. De kinderen zijn dan zonder begeleiding buiten (ook dit is heel normaal).
Na een half uur mochten de kinderen weer naar binnen. Het was een chaos, kinderen liepen op de tafels, waren elkaar aan het slaan en ruzie aan het maken. De leraar deed er niets mee en was gewoon les aan het geven, zonder dat iemand op aan het letten was. Aukje en ik keken elkaar soms aan en we wisten echt niet wat we zagen.. De leraar heeft wel 2 uur uitleg gegeven over de getallen 1 t/m 10… heel slaapverwekkend. De kinderen mochten ook een uur eerder na huis gaan, volgensmij omdat de leraar zelf niets meer wist te verzinnen.
Nadat de kinderen naar huis waren, mochten wij ook snel genoeg gaan. We hadden hele erge honger, dus thuis gingen we ‘heerlijke’ noodles eten…. Dachten we. Adema zou voor ons de noodles klaarmaken, hier was ze wel een tijdje mee bezig. Toen we de noodles roken, kregen we al braakneigingen. We hadden een bord vol noodles en we durfde het eten ook niet weg te gooien, dat vonden we zielig voor Adema. Na veel braakneigingen en gezeur hebben we het bijna opgegeten. Geen noodles meer voor ons in Afrika!
20-2-2014.
Ook vandaag moesten we weer vroeg op staan. We gingen namelijk kennis maken met de stageplaats van Aukje en die van mij. We reden met een busje (gesponsord door Go For Africa) om twee gehandicapten kinderen ophalen. Dit doen ze omdat ze zelf niet naar school kunnen lopen. Een gehandicapt kindje was niet thuis, hij was waarschijnlijk ergens anders, dus we kwamen met één kindje naar school. Er waren ook nog 2 andere gehandicapten kinderen in het klaslokaal, zij kunnen wel lopend naar school.
Toen we de school inliepen moesten we naar de directeur komen. We werden vriendelijk ontvangen en hadden een tijdje met elkaar gepraat. Ook hebben we Afrikaanse namen gekregen, ik heet hier Bintou (dat is makkelijker te onthouden voor de kinderen en leraren). Op de school waar ik stage loop zitten ruim 1400 kinderen. Ik denk dat er ongeveer 25/30 klaslokalen zijn daar, we moesten die allemaal langs gaan om kennis te maken met alle kinderen en leraren. De leerlingen keken ons met grote ogen aan en leraren vonden het erg leuk om ons te ontmoeten. Nadat we alle klaslokalen hadden gehad gingen we even meelopen met de gehandicapten kinderen. Na schooltijd hebben we het gehandicapt kindje weer met het busje naar huis gebracht.
’s Middags zijn Aukje en ik weer na Senegambia gegaan. Dit keer gingen we met de taxi. In Gambia heb je geen verkeersregels, ze rijden heel hard en gevaarlijk!
Toen we daar aankwamen hebben we wat gegeten en zijn daarna naar het strand geweest om een stukje te wandelen. Elke 5 minuten word je weer aangesproken door Gambianen, dit wordt soms wel een beetje vervelend.
Nadat we terug kwamen van het strand gingen we samen met Petra een gehandicapt kindje bezoeken. Zij is vanaf haar middel verlamd en heeft een waterhoofd, ze wordt door haar familie echt behandeld als een hond. Ze zit elke dag in haar eigen ontlasting en er wordt niet naar haar omgekeken. Dit was best wel heftig om te zien. We hebben haar een rolstoel gebracht, die op maat gemaakt is. Zo dat ze zichzelf kan voortbewegen. We hadden toen wat spelletjes gedaan en zijn een stukje met de rolstoel gaan wandelen. Je zag aan haar gezicht dat ze echt genoot van alle aandacht die ze kreeg… dat is echt super mooi om te zien.
21-2-2014.
Deze ochtend konden we lekker uitslapen. Toen we opstonden gingen wij onze eigen kleding wassen. We deden de kleding in een bak met water en wasmiddel. Een werkneemster bij onze compound begon ons uit te lachen, volgensmij waren wij hier niet zo goed in. Ze kwam ons helpen en deed voor hoe wij onze kleding moesten wassen. Uiteindelijk is het ons ook nog wel een beetje gelukt.
’s Middags zijn we naar Jungle Beach gegaan, we gingen met een taxi. Daar waren veel toeristen, het is een prachtig strand. Palmbomen, restaurantjes en barretjes… heerlijk! Daar hebben Aukje en ik de hele middag doorgebracht.
-
21 Februari 2014 - 19:06
Liza:
Klinkt superleuk!! Trots op jullie hihi xxxxxxx -
21 Februari 2014 - 19:42
Will Steenbakkers:
He simone, alles is wel even wennen maar je leert wel snel. Heb een mooie tijd en genieten maar van de tijd de je daar mag zijn. Een mooie opsteker voor je verdere leven. We zullen je verder volgen . Groetjes Will
-
21 Februari 2014 - 19:48
Janou:
Leuk om te lezen Simone, succes ♡ -
21 Februari 2014 - 20:02
Senna:
Wauw wat een indrukken al de eerste paar dagen, jij gaat je zeker niet vervelemdat hoor ik al!! Kus -
21 Februari 2014 - 21:39
Pap:
Van vakantiegevoel tot keiharde realiteit met gehandicapten. Erg leuk omschreven Simone.
Als het met de studie niet lukt kun je nog boeken gaan schrijven.
Ik vind het erg prettig je doen en laten van de dag te lezen.
Overdag moet ik er toch vaak aan denken "wat zou Simone nu doen?, waar zou ze zitten?
De diversiteit que beleving is erg groot. Deze ervaring zal een enorme verrijking voor je vormen.
Ik heb nog enkele vragen: Is de container al aangekomen? Wanneer arriveren de auto's?
Heb je wel een veilig gevoel als je over straat loopt? Hoe gaat het samen met Aukje?
Aukje heeft aanvankelijk iets negatieve uitlatingen gehad!
Graag hoor ik binnenkort van jou.
Geniet maar met volle teugen!
Groetjes,
Pap.
P.S. Het is stil in huis! -
21 Februari 2014 - 23:38
Nicole:
Nou Bintou, dat klinkt allemaal erg avontuurlijk! En zo krijg je ook nog wastips mee! Veel plezier! -
22 Februari 2014 - 11:05
Monique En Sam:
Ha Simone,
Fijn dat je de eerste dagen goed bent door gekomen.
Wel zorgen dat je niet meer verdwaald!
Nog heel veel plezier en geniet van alles.
Groetjes: Monique en Sam -
22 Februari 2014 - 11:30
Nell:
Hoi Simone,
Klinkt positief. Nog steeds verbaasd en open voor wat er op je af komt.
Tja, en in die klassen....dat zal wel wennen zijn. Werk genoeg, zou ik zo zeggen.
Ik wens je een boeiende stage.
Lieve groet en succes,
Nell -
22 Februari 2014 - 13:24
Willemien:
Hey Mintou,
Wat leuk om te lezen en wat een indrukken allemaal!
Lees dat jullie al veel hebben gezien, veel gedaan en zelf ervaren dat het leven daar echt anders is dan hier in Kepel.
Lijkt me wel erg prettig om bij Petra in huis te zijn en dat de ruimtes redelijk in orde zijn.
Mintou: je krijgt de groetjes van Gielke, Jeroen en Jan,
Zorg goed voor elkaar en wellicht dat pap kan zorgen voor een ghambiaanse - tomtom.....
Groetjes ook aan Aukje van Willemien -
22 Februari 2014 - 16:59
Marjan:
Hoi Simone,
Kei leuk om jou belevenissen zo te lezen. Klinkt allemaal best spannend. Afrika is toch helemaal anders, maar wel heel boeiend. Geniet van je tijd daar en pas goed op je zelf.
Heel veel groetjes,
Uit Liessel
-
23 Februari 2014 - 12:58
Deseree:
Hoi Bintou,
Klinkt allemaal erg avontuurlijk! Net ietsjes anders dan op de TCV!! Geen warm water hebben en zelf moeten wassen wordt snel "gewoon" maar als je dan straks weer thuis bent weet je weer hoe "rijk" je bent. Geniet van alles en maak er een mooie stage van.
Groetjes Désirée -
23 Februari 2014 - 21:40
Jacquelien:
Wauw..meteen aan de slag dus! Niet anders van je gewend.. :-)
Top en succes..
Benieuwd (nu al) naar je volgende verslagen.
Groetjs Jacq. -
25 Februari 2014 - 13:57
Michelle.:
Heee Simone!
Wat leuk om te lezen dat het allemaal zo goed gaat!
Heel veel plezier en succes nog daar!
Liefs.
Michelle -
25 Februari 2014 - 13:57
Michelle.:
Heee Simone!
Wat leuk om te lezen dat het allemaal zo goed gaat!
Heel veel plezier en succes nog daar!
Liefs.
Michelle -
25 Februari 2014 - 16:18
Thea En Chantal:
Ha Simone!
Wat leuk om te lezen wat er allemaal gebeurt en hoe jij dit ervaart.
We zijn supertrots op jou!!
Heel veel plezier en we volgen jou (wij gaan wel carnaval vieren...hihi).
Groetjes Thea en Chantal -
25 Februari 2014 - 21:53
Peter:
Hey Bintou!
Raar idee dat je daar nu zit in zo'n wildvreemde cultuur.
Lijkt me erg spannend, maar zeker ook een mooie uitdaging en een enorme verrijking.
Gelukkig ook af en toe zon, zee, strand, café en disco...........
Geniet met volle teugen van al de ervaringen die je daar opdoet!!
Heel veel groetjes,
Els, Peter, Nicky en Krissie
-
28 Februari 2014 - 11:33
Jan En Mieke:
Nou Simone wat een belevenissen. Leuk om het verslag te lezen en wat een indrukken voor jullie!
Jullie zullen wel flink aan de slag moeten. Geniet ervan! Met een schat aan ervaringen komen jullie straks terug naar Nederland.
Ben je ondertussen meer met de kinderen aan de slag en hoe gaat het er daar aan toe?
Ik ben benieuwd!
Groetjes vanuit Meijel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
